NL: Amy heeft haar eerste stappen gezet!

Amy is inmiddels al een tijdje in therapie bij het Daan Theeuwes Centrum in Woerden. Er worden verscheidene oefeningen en trainingen gegeven waar Amy aan meewerkt. Zo heeft Amy al op een duofiets kunnen meefietsen.

De laatste tijd ging het even wat moeizamer om Amy met fysieke inspanningen te motiveren.
Praten lukt nog niet wat het lastig maakt om haarzelf duidelijk te maken waarom niet. Het niet kunnen uitleggen of uiten valt haar en ons soms dan ook wat zwaar. Gelukkig is zij wel te motiveren door het doen van een spelletje. We nemen maar even voor lief dat ze haar eigen moment kiest. En dat moment komt er want ineens staat ze!

Met een beetje hulp komt ze omhoog uit haar stoel en zet zij zelf haar stappen. Ondersteund doet zij korte stukjes lopen. Dit willen wij zien!
Amy bepaalt het tempo. Zo zijn er dagen dat ze dit niet nog eens wil laten zien, en dan komt er weer zo een dag dat ze wil staan, gaat lopen, en dan ook gelijk een serieuze inspanning levert.

Aan wat ze dan laat zien, dan is de overtuiging daar dat Amy weer zal kunnen lopen!
De stapjes van Amy worden al heuse stappen. Wat een progressie!

Zachte geluidjes horen wij nu ook steeds vaker van haar. Dan zijn we blij iets van haar te horen.
Soms horen we ook ineens een klein woordje duidelijk uit haar mond ontsnappen. Herhalen doet ze dit nog niet, maar hoe fijn en hoopvol is het dan weer even haar vertrouwde stem in dit spontaan geuite woord te horen.

Toch zijn er ook weer momenten van paniek. Alles lijkt iets beter te gaan en dan plots worden wij weer met ons neus op de feiten gedrukt. Amy kreeg een insult. Ambulance voor de deur en paniek alom. De laatste keer dat Amy een insult kreeg viel zij enorm terug. Waarschijnlijk door goed en snel te handelen heeft Amy na lang geslapen te hebben er buiten een behoorlijke vermoeidheid er verder geen hele naar gevolgen van. Gelukkig.

We moeten geduld hebben en hoop houden. Zelf zijn wij overtuigd dat Amy ons nog hele mooie dingen gaat laten zien.

Wij kunnen niet vaak genoeg de mensen bedanken waar Amy mee geholpen is. Zo ook haar mede revalidanten, die elkaar onderling positief blijven motiveren. Dit sterkt eenieder. Maar ook dank aan de vrijwilligers, de therapeuten, artsen, vrienden, kennissen, familie en iedereen die Amy een warm hart toedraagt.

#smiletoenjoy

EN: Amy has taken her first steps!

Amy has been in therapy for a while at the Daan Theeuwes Center in Woerden, the Netherlands. Various exercises and training sessions are given that Amy participates in. Amy has already been able to cycle along on a side-by-side tandem.

Lately, it’s been a little more difficult to motivate Amy with physical exercises.
Talking is not yet possible, which makes it difficult to explain herself. Not being able to explain or express herself is sometimes a bit difficult for her and also for us. Fortunately, she can be motivated by playing a game. We take it for granted that she chooses her own moment. And that moment comes because suddenly she is standing!

With a little help, she gets up from her chair and takes her own steps. She walks for short moments when supported. This is what we like to see.
Amy sets the pace. There are days when she doesn’t want to show this again, and then there comes another day when she wants to stand, starts walking, and immediately makes a serious effort.

What she shows then is the conviction that Amy will be able to walk again! Amy’s tiny steps are already turning into real steps. What a progression!

We now hear more and more soft sounds from her. Then we’re glad to hear from her.
Sometimes we suddenly hear a small word clearly escape from her mouth. She does not repeat this yet, but it’s so nice and hopeful to hear her familiar voice in this spontaneously uttered word.

However, there are also moments of panic. Everything seems to be going a little better and then suddenly we are again confronted with the facts. Amy had a epileptic seizure. Ambulance at the door and panic everywhere. The last time Amy had a epileptic seizure, she had a massive relapse. Probably by acting well and quickly and letting her sleep for a long time, Amy has no further serious consequences, apart from a considerable fatigue. Thank god.

We must have patience and hope. We are convinced that Amy will show us some very beautiful things.

We can’t thank the people often enough who help Amy. This also applies to her fellow rehabilitators, who continue to motivate each other positively. This strengthens everyone. But also thanks to the volunteers, therapists, doctors, friends, acquaintances, family and everyone who gives Amy a warm heart.

#smiletoenjoy