NL: De NOS ging op bezoek bij Amy en maakte deze film en schreef onderstaande stuk tekst.

Ze zit weer naast hem aan tafel. Ze knikt naar hem, lacht af en toe instemmend. Soms is er een glimp te ontwaren van de oude Amy. Het is eigenlijk het mooiste vaderdagcadeau dat Peter Pieters zich kan wensen.

Maar aan de andere kant: zijn dochter, die komende zaterdag haar nationale wielrentitel op de weg niet zal kunnen verdedigen, is niet de oude. “Het is een hele lange weg.”
Zoals ze afgelopen zondag aan de keukentafel in haar ouderlijk huis aanschuift, zittend in een rolstoel, is Amy Pieters nog lang niet de Amy die ze was vóór 23 december, de dag waarop een zware val haar in een coma van bijna drie maanden deed belanden.

Het is nog altijd de vraag in hoeverre ze, na het hersenletsel dat ze opliep, ooit weer de oude zal kunnen worden. Als vader Peter haar arm even aanraakt, kijkt ze op en lacht ze naar hem. Praten kan ze nog niet.

Niet langer verstoppen

Maar hoeveel geduld de progressie ook vergt, de familie wil haar niet langer verstoppen voor de buitenwereld. Zeker niet nu het NK eraan komt, het kampioenschap waar ze in 2021 eindelijk de titel pakte na zoveel ereplaatsen. “Mensen zijn benieuwd hoe het met haar is.”

Ze begrijpt steeds meer als je iets vraagt. Dan knikt ze ja of nee.

Peter Pieters over zijn dochter

En hoe het met haar is? “Er is mondjesmaat progressie. Ze revalideert in Dordrecht, maar in de weekenden is ze nu thuis. Ze komen haar vrijdag brengen en wij brengen haar zondagavond weer terug. Dat is nu heel fijn. En dat is ook goed voor haar, dat merk je wel. ”

Het is een flinke vooruitgang ten opzichte van half maart, de periode waarin ze net ontwaakte. “Ze werd wakker op een heel laag niveau. Er kwam heel weinig reactie uit haar. Heel langzaam is dat de laatste maanden verbeterd.”

“Ze moest eerst zelf leren ademen, vervolgens moest ze leren eten en nu eet ze eigenlijk al volledig met ons mee. De volgende stap is dat ze zelf leert praten.”

Ze is nog deels verlamd. “Haar rechterarm en rechterbeen, dat gaat nog niet. Ze moet overal bij geholpen worden. Maar we blijven hoop houden. Ook de behandelend artsen zien vooruitgang.”

Communicatie is wel steeds vaker mogelijk. “Ze begrijpt steeds meer als je iets vraagt. Dan knikt ze ja of nee. Je merkt ook steeds meer dat ze haar eigen wil weer heeft. Dat ze af en toe nee zegt. Wil je eten? Nee. Maar ondanks alles is ze vrij optimistisch, vrij vrolijk in de omgang.”

Verbindingen

Het frustrerende voor de familie blijft: de artsen kunnen geen zinnig woord over de toekomst zeggen. “Aan hersenen kunnen we niets doen, zeggen ze. Dat moet vanzelf gaan. De verbindingen moeten vanzelf weer gelegd worden en dat heeft tijd nodig. Ze zeggen tegen ons dat als er tien patiënten binnenkomen met exact hetzelfde letsel, dat ze op tien verschillende manieren ook weer weg kunnen gaan.”

“We hopen dat ze snel naar Woerden kan, daar is een revalidatiecentrum (Daan Theeuwes Centrum, red.) voor jongere mensen. Daar kan het echt snel gaan, dan is er vier uur per dag aandacht, ook om alles tegelijk te leren. Lopen, praten.”

Ondertussen gaan de gedachten van de familie nog altijd liever niet uit naar de val en hoe deze precies ontstaan is, ook al blijven er vraagtekens over bestaan. En ook over de aansprakelijkheidskwestie is nog niet alles gezegd, maar haar naasten concentreren zich liever op het herstel dan daar nu druk mee te zijn.

“Die wielrenner Stig Broeckx? Die had heel ander hersenletsel, maar hij boekt na zes jaar nog steeds vooruitgang. Ik teken ervoor als Amy zover kan komen.”

EN: The Dutch broadcast NOS visited Amy and made this movie and wrote the text below.

She is sitting next to him at the kitchen table. She nods at him, occasionally she is even smiling. Sometimes there is a glimpse visible of the old Amy. It is actually the best Father’s Day gift that Peter Pieters could wish for.

But on the other hand: his daughter, who will not be able to defend her national road cycling title next Saturday, is not the old Amy. “It will be a very long way.”
As she sits down at the kitchen table in her parental home last Sunday, sitting in a wheelchair, Amy Pieters is far from being the Amy she was before December 23 2021, the day when a severe crash sent her into a coma for nearly three months.

It is still the question to what extent she will ever be able to get back to her old self after the brain injury she suffered. When her father Peter touches her arm, she looks up and smiles at him. She can’t talk yet.

No more hiding

But no matter how much patience the progression requires, the family no longer wants to hide her from the outside world. Certainly not now that the Dutch Championships are approaching, the championship where she finally took the title in 2021 after so many places of honour. “People are curious about what her status is.”

She understands more and more when you ask something. Then she nods yes or no.

Peter Pieters about his daughter

And how is she? “There is little progress. She is convalescing in Dordrecht, but she is now home on the weekends. They will bring her on Friday and we will bring her back on Sunday evening. That is very nice now. And that is also good for her, you notice that well. ”

It is a big improvement compared to mid-March, the period in which she just woke up. “She woke up at a very low level. There was very little reaction from her. Very slowly that has improved in recent months.”

“First she had to learn to breathe on her own, then she had to learn to eat and now she actually eats completely with us. The next step is that she learns to talk herself.”

She is still partially paralyzed. “Her right arm and right leg are still not functioning yet. She needs help with everything. But we keep hope. The treating doctors are also seeing the progress.”

Communication is increasingly possible. “She understands more and more when you ask something. Then she nods yes or no. You also notice more and more that she has her own will again. That she occasionally says no. Do you want to eat? No. But despite everything, she is fairly optimistic, quite cheerful to deal with.”

Connections

The frustrating thing for the family remains: the doctors can’t say anything meaningful about the future. “We can’t do anything about the brain, they say. It has to happen automatically. The connections have to be made again and that takes time. They tell us that if ten patients come in the hospital with exactly the same injury, they will be recover in ten different ways.

“We hope she can go to the rehabilitation center in Woerden soon, that’s is for younger people. Things can go really fast there. They work on recovery things like walking and talking again for four hours a day.

Meanwhile, the family still prefers not to think about the crash and how it happened, even if questions remain about it. Not everything has been said about the liability issue either, but her loved ones would rather concentrate on the recovery than be busy with the liability.

“That cyclist Stig Broeckx? He had a completely different brain injury, but he is still making progress after six years. I’ll sign if Amy can get that far.”